ΓΛΥΠΤΑ ΜΕ ΧΡΩΜΑ

Η δημιουργική έξαρση της Μιχαέλλας, αποτυπωμένη στα γλυπτά που εκτίθενται στη τρίτη της κατά σειρά έκθεση, αποδεικνύει ότι η κοπιώδης εργασία της με τον πηλό και, παράλληλα, με την ανθρώπινη ψυχή έχει ανακαλύψει πλούσια σε πολύτιμα υλικά κοιτάσματα. Το έργο της εκδηλώνει με ένταση τη ζέση του εξερευνητή των ψυχικών καταστάσεων, που τις αναζητά σε κάθε κρυφή γωνιά του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Ανασύρει στην επιφάνεια, με εξαιρετική τρυφερότητα και αγάπη, τα εύθραυστα ευρήματά της, για να δουν το φως της ημέρας. Ο συναισθηματικός θησαυρός που η γλύπτρια ενσαρκώνει με τη τέχνη της προέρχεται από παλαιότερες εποχές. Τα πρόσωπα, οι στάσεις, τα ρούχα, εν γένει όλη η ατμόσφαιρα των μορφών που έχει δημιουργήσει αποπνέουν έναν κόσμο που έχει πλέον χαθεί. Τότε που ο χρόνος κυλούσε με πολύ πιο αργούς ρυθμούς, ενώ το πηγαίο συναίσθημα κρυβόταν λιγότερο πίσω από την κοινωνική συμβατικότητα. Αντιλαμβανόμαστε ότι η εμμονή της Μιχαέλλας σε μια παρελθούσα και απελθούσα δια παντός εποχή, με τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις της, επιδιώκει εν τέλει να υποδηλώσει την απουσία της αυθεντικότητας της επικοινωνίας του σύγχρονου βίου. Οι «τρελοί ρυθμοί», η ακραία ανταγωνιστικότητα, η επιταγή της«ατσαλάκωτης» εικόνας, οδηγούν μοιραία στην οδυνηρή αλλοτρίωση. Αλλεπάλληλα στρώματα επιφανειακών κανόνων συμπεριφοράς, ως κέλυφος, περισφίγγουν τις εκδηλώσεις των συναισθηματικών αναγκών, που συνιστούν και το υπόβαθρο του αθλήματος της σχέσης. Ως εκ τούτου, η υπόμνηση του «χαμένου χρόνου», εντός της πανδαισίας συναισθημάτων και μορφών, προκαλεί στον θεατή μια εσωτερική αποκάλυψη. Η «συνομιλία» του με την αυθεντικότητα του πλασμένου «προσώπου» τού αφυπνίζει αβίαστα θαμμένες ψυχολογικές παρορμήσεις και τον απελευθερώνει, έστω στιγμιαία,από επίπλαστες κανονικότητες.